Do 4 juni

Mijn hele jaar staat verzameld aan de auto in dozen en koffers. Het is de eerste keer dat ik zo bewust verhuis, en dat ik ongeveer alle dingen bij heb waar ik aan gehecht ben – wat ik niet terug meeneem, belandt gewoon in de vuilnisbak. Het is even proppen om alles ingeladen te krijgen, maar de deur geraakt eindelijk wel toe, en dan zijn we weg! Aan het winkelcentrum achter de school draaien we de autostrade op, en vanaf dan is het alleen maar recht naar Leuven. Dat dachten we tenminste… maar een beetje pech onderweg konden we misschien wel verwachten?En jawel, na een tweehonderdtal kilometer, net voor Odense, moeten we van de weg: op de plek waar de katalysator en de uitlaat aan elkaar gelast zijn, is een scheur ontstaan, en nu hangen ze dus los van elkaar. (Volgens Joris is dat een veel voorkomend probleem bij Berlingo’s, en hebben ze het al ettelijke keren voorgehad). We kunnen nog wel rijden, maar trager, en met veel meer schokken en lawaai dan anders. Maar tot op een parking naast de snelweg geraken we nog, dus we zijn tenminste veilig. Joris belt naar huis, naar de verzekering, naar de pechdienst, en al een uur later zijn we weggetakeld naar de dichtstbijzijnde garage. Ook daar moeten we een hele tijd wachten, maar goed, ze willen het wel vandaag nog herstellen, dus wij zijn niet veeleisend. En doordat Joris zo goed weet wat er aan de hand is, blijven we rustig: we zitten droog en gezellig, krijgen zelfs een tasje koffie tijdens het wachten. Een drietal uur later krijgen we eindelijk de sleutel terug, en mogen wegrijden. Of liever, we mogen betalen, en daar loopt het opnieuw fout: Joris’ VISAkaart kan niet gelezen worden. En op onze gewone rekening hebben we geen van beiden genoeg geld – de garage heeft een hele nieuwe katalysator gehangen, en dat is vrij kostelijk… Dus er zit niets anders op dan naar huis bellen, online geld laten overschrijven, en hopen dat het zo wel lukt. Niet dus, het toestel accepteert geen enkele betaling. Omdat we helemaal geen andere opties hebben, rijdt de man van de garage met Joris naar een bank in de buurt, in de veronderstelling dat het daar wel zal lukken. We zijn op het Deense platteland, dus die bank is meer dan 10km verder, maar goed, wat kunnen we anders doen? Ook daar blijkt VISA niet te werken, ze hebben er niet het juiste toestel voor. (Wat een apenland – waar dient VISA anders voor, dan eenvoudig betalen in het buitenland??) En cash afhalen kan wel, maar daar zit natuurlijk een beperking op qua bedrag… Met onze beide kaarten lukt het net om het juiste bedrag uit de muur te krijgen, de man van de garage legt nog 8 kronen bij uit zijn eigen zak, omdat hij stilaan al even wanhopig is. Maar we kunnen dus eindelijk wel betalen, en dan ook verder rijden. Het is intussen late namiddag, en we krijgen een aangenaam stukje avondspits bij op ons bord, maar we zijn tenminste verder onderweg – het had erger kunnen zijn!De rest van de trip verloopt vrij vlot, en hoewel het Ruhrgebied ’s nachts geen lachertje is, volgen er geen andere onaangename verrassingen. Tegen half drie ’s nachts komen we aan in Kessel-Lo, we laden snel uit, en terwijl arme Joris nog verder naar Ternat moet, kruip ik al in mijn bedje… Tot zover het avontuur – de terugreis en daarmee ook mijn jaar in Malmö zitten erop!