In de les gaan we verder op Schumann. Zoals ik gisteren in de les heb gespeeld, kan ik me tot aan het einde spartelen, maar goed genoeg is het zeker nog niet – laat staan dat ik met een orkest achter me zou overleven. Volgens Hege moet ik leren om ‘meer plaats in te nemen’! Rustiger op het podium zitten, voor elke noot meer tijd nemen, me dieper in elke noot laten zakken… zelfs al klinkt het uiteindelijk licht en vrolijk op een opname, de basis moet – tenminste, dat is zo bij alle grote solisten, dus waarom zou ik het zelf niet ook proberen – stevig en in de snaar zijn, hoe moeilijk een passage ook is. Technisch kan ik er zeker nog wat in bijleren: de kleine parasietbewegingen moeten uit mijn boogwisselingen uit, en de vingers van mijn linkerhand kunnen nog een stuk sterker worden, en beter te coördineren – hoewel het logisch lijkt om dat allemaal gewoon te beslissen, hebben mijn vingers en armen precies een eigen leventje, waarin ze helemaal niet luisteren naar wat ik wil!
Maar ook los van het technische weet ik dat ik qua ‘plaats innemen’ nog veel te leren heb. Na een kwartier werken op één enkele sforzando, wordt duidelijk dat het minstens evenveel over durven overdrijven gaat. Want overdrijven moet, anders horen alleen de eerste twee rijen wat je doet… Misschien is het wel net als die oranje toneelschmink die we vroeger moesten opdoen; van dichtbij is het er ver over, maar in de spotlights ziet het er net goed uit…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten