Ma 9 feb

Een gesprek met Rebecka doet me nog weer een beetje beter voelen – hoewel ik daar misschien niet te opgetogen over moet zijn; het gaat er namelijk over dat zij zich nog veel slechter voelt… Ik probeer mijn best om haar wat op te vrolijken en goede raad te geven, maar ik kan het niet laten om zelf tegelijkertijd heel rustig en tevreden te worden.
We drinken koffie na onze groepsles, waarin ik vreselijk heb gespeeld, maar ik kan er eigenlijk best mee lachen. Sowieso is het fijn om te merken dat ik er beter mee leer omgaan om fouten te maken op een podium, en er mijn concentratie niet helemaal door laat wegvallen. Tegelijkertijd weet ik dat dit een fase is waar ik door moet: ik probeer Hege’s techniek zoveel mogelijk toe te passen, maar dat lukt nog niet echt, en spijtig genoeg lukt wat ik tevoren deed ook niet meer… Geduld dus!
Maar dus, ik drink koffie met Rebecka, en wat me zo optimistisch maakt, is dat er de hele tijd dingen ter sprake komen die ik wel al geleerd heb, waar ik me wel al zeker over voel, en ook, dat ik een heleboel dingen heb om naar uit te kijken. Misschien gaat het nu nog wat op en af, er is alleszins licht op komst in mijn tunneltje!